از ایران تا نیمروز؛ بازگشتی که با ناپدید شدن آغاز شد
مرز نیمروز این روزها ایستگاه آخر هزاران مهاجر افغان شده است؛ آن‌هایی که سال‌ها در ایران کار کردند، خانه
ساختند، زندگی را از نو شروع کردند، اما حالا با دست خالی به عقب رانده شده‌اند.
در میان این جمعیت پراکنده و خسته، زنی به‌نام لعل‌بی‌بی چشم به راه پسر بیمار ۲۵ ساله‌اش است؛ پسری که در ازدحام مرز ناپدید شده و هیچ نشانی از او نیست.
لعل بی‌بی که مادر هشت فرزند است چنین می‌گوید: «از شانزده سالگی به بعد، بچه‌ام مریض شد. او را نزد تمام داکترها بردم، اما دردش درمان نشد. مشکل اعصاب دارد و چیزها را خیلی زود فراموش می‌کند. مادر و پدرش با او رفتار بدی دارند و می‌گویند از او دوری کنم. امروز آمدم، اما بچه‌ام گم شده و نمی‌دانم کجا رفته.»
داستان لعل‌بی‌بی تنها یکی از هزاران روایت تلخ مهاجران افغان است که پس از اخراج اجباری از ایران، با خود به افغانستان بازمی‌گردانند؛ روایت‌هایی آمیخته با درد، بلاتکلیفی و فقر.
بر اساس آمار وزارت مهاجران و عودت‌کنندگان، تنها در ماه سرطان سال جاری، بیش از ۸۲۰ هزار افغان به‌طور اجباری از ایران اخراج شده‌اند؛ رقمی که در سال‌های اخیر بی‌سابقه بوده است.
عبدالمطلب حقانی سخن‌گوی این وزارت، می‌گوید: «از میان این ها ۸۲۰هزار و ۲۰۷ نفر از ایران، ۲۰هزار و ۶۱۳ نفر از پاکستان و۶۵۹ نفر دیگر از ترکیه به‌گونه اجباری و اختیاری به کشور بازگشته اند.»
در کنار رنج‌های شخصی، بسیاری از بازگشت‌کنندگان از نبود خدمات حمایتی شکایت دارند و خواهان توجه جدی‌تر امارت اسلامی به وضعیت زندگی‌شان هستند.
بی‌بی‌گل، زنی که همراه با خانواده‌اش از ایران اخراج شده، می‌گوید: «ما که فعلاً آمده‌ایم، نه جایی برای ماندن داریم و نه می‌دانیم کجا برویم و بنشینیم. حتی چیزی نیست که زیر پای خود بیندازیم. مجبور شدیم به اینجا بیاییم، به امید این‌که کمک شود و وسایل خانه برای ما داده شود.»
امیر خان مهاجر اخراج شده دیگر می‌افزاید: «من آواره شده‌ام و هیچ چیزی ندارم؛ نه جای بود و باش، نه سرپناه. به اینجا آمده‌ام تا ببینم آیا امارت اسلامی می‌تواند به ما کمک کند یا نه.»
بر بنیاد گفته‌های معاون اداری ریاست‌الوزرا، در حال حاضر روزانه تا ۴۰ هزار مهاجر افغان از طریق گذرگاه‌های اسلام‌قلعه و پل ابریشم وارد کشور می‌شوند.
اولین کسی باشید که نظر بدهید on "از ایران تا نیمروز؛ بازگشتی که با ناپدید شدن آغاز شد"