زنان که در افغانستان حرفه‌شان را از دست داده‌اند «می‌خواهند فریاد بزنند
برای نادیه، لیزا و زلا، سه سالی که از بازگشت ا.ا. به قدرت در افغانستان می‌گذرد، طولانی و دردناک بوده است
آنها که اکنون در دهه سوم زندگی خود هستند، بخشی از نسل زنانی بودند که پس از سرنگونی این گروه تندروی اسلام‌گرا در سال ۲۰۰۱، در دو دهه بعد و در غیاب ا.ا. گام‌های بزرگی در زمینه آموزش و اشتغال برداشتند.
برخی از آنها به مقام‌های بالایی در حرفه‌های خود دست یافتند و به مناصب تأثیرگذاری رسیدند. اما در ۱۵ اوت/آگوست سال ۲۰۲۱، وقتی ا.ا. به کابل، پایتخت افغانستان وارد شد و محدودیت‌هایی را دوباره بر زنان تحمیل کرد، فروپاشی همه آن دستاوردها آغاز شد.
اگرچه ا.ا. می‌گویند این وضعیت موقتی است، اما اکنون مکاتب متوسطه و دانشگاه‌ها برای دختران و زنان بسته شده‌اند. زنان اجازه ندارند به پارک‌ها و سالن‌های ورزشی بروند. آنها از کار کردن منع نشده‌اند، اما از اکثر مشاغل دولتی با چند استثناء – عمدتا در بخش‌های بهداشت و آموزش – محروم شدند. بسیاری از آنها از پست‌های خود در وزارتخانه‌های دولتی برکنار شده‌اند. فرصت‌ها در بخش خصوصی کوچک و مردسالار نیز نادر است.
این سه زن تحصیل‌کرده داستان‌های خود را با ما در میان گذاشتند. ما نام‌های آنها را برای حفظ امنیت‌شان تغییر داده‌ایم.
موضوعات مرتبط
دخترانی که از دانشگاه بازماندند و به خیاطی رو آوردند
۲۴ خرداد ۱۴۰۳ – ۱۳ ژوئن ۲۰۲۴
هزار روز از بسته ماندن دروازه مکاتب به‌روی دختران دانش‌آموز بالاتر از صنف ششم در افغانستان تحت حاکمیت ا.ا.گذشت و امروز بیش از یک میلیون دختر از تعلیم محروم شده‌اند.
فرزانه و وحیده، دو دختر جوانی هستند که آرزو داشتند دانشگاه بروند و در زمینه مورد علاقه‌شان تحصیل کنند، اما اکنون در جوزجان در یک موسسه خیاطی لباس زنان نه می‌دوزند.
این دو دختر به بی‌بی‌سی گفتند بعد از تعطیلی مکاتب افسرده شدند و تصمیم گرفتند به این موسسه بروند که هم درآمدی برای خودشان پیدا کرده و هم کمکی به خانواده‌های‌شان کنند.
اولین کسی باشید که نظر بدهید on "زنان که در افغانستان حرفه‌شان را از دست داده‌اند «می‌خواهند فریاد بزنند»"