ویرانی خانه‌ها و به‌سر بردن آواره‌ها در زیرخیمه‌ها و در بعضی جاها در فضای باز، از چالش‌های دیگری است که باشنده‌های بخش‌های آسیب‌دیده از آن شکایت دارند.
امید برای زنده بیرون آوردن افراد از زیر آوارها با گذشت هر دقیقه کم‌تر می‌شود.
نیازمحمد، باشنده هرات گفت: «از خداوند امید داریم که کسانی را هم پیدا کنیم که زنده باشند. از گرسنگی و تشنگی نمی‌میرند، اگر نفس بند نشده باشد.»
جلال الدین، باشنده دیگر گفت: «اگر عمر شان باقی مانده باشد، زنده هستند.»
به گفته‌ی باشنده‌های محل، تاهنوز بسیاری از قربانیان زمین‌لرزه در زیر ویرانه‌ها هستند. امکانات تیم‌های نجات در مقایسه با گستردگی ویرانی‌ها، اندک گفته است.
عبدالرازق، باشنده هرات چنین گفت: «یک‌هزار و هفت‌صد این‌جا زندگی می‌کردند، از این‌ها ممکن ۳۰۰ تا ۴۰۰ نفر اگر بیرون باشند، بقیه همه زیر آوار هستند.»
زندگی در زیر خیمه‌ها چالش بزرگ است؛ اما چالش بزرگ‌تر از آن اندوه از دست دادن عزیزان است.
تاج محمد، از بسته‌گان قربانیان گفت: «شب به حدی باد بود که آدم را از زمین بلند می‌کرد. کودکان در این هوای خنک طاقت آورده نمی‌توانند.»
از زمین‌لرزه روز شنبه در هرات ویرانی‌های زیادی برجامانده است. بربنیاد آمارهای رسمی، بیشتر از ۲۵۰۰ نفر در این زمین‌لرزه جان باخته‌اند؛ اما باشندگان محل شمار قربانیان را بیشتر از آن می‌دانند.
Be the first to comment on "کم‌کاری یا بزرگی فاجعه؛ قربانیان هنوز زیر آوارها باقی مانده‌اند"