نظریه‌ای دیگری که در پاکستان رایج است، هند را به‌عنوان منبع مالی برای ستیزه‌جویان معرفی می‌کند. دستگاه قدرت در هند همواره به پاکستان و سازمان‌های اطلاعاتی و امنیتی آن با شک و تردید نگاه کرده است. این کشور پاکستان را مسئول حمایت از شورش سیک‌ها در پنجاب هند در اوایل دهه‌ی ۱۹۸۰ و ایجاد شورش کشمیر در اواخر دهه‌ی ۱۹۸۰ می‌داند و معتقد است که آی‌اس‌آی عمیقا در ربودن هواپیمای مسافربری هند به قندهار در دسامبر ۱۹۹۹، حمله بر پارلمان هند در سال ۲۰۰۷، حمله به سفارت آن کشور در کابل در جولای ۲۰۰۸ و حمله‌ی بمبئی در نوامبر ۲۰۰۸ دست دارد. متکی بر این استدلال، حکومت هند تصمیم گرفته تا با همسایه‌ی خود تسویه حساب کند. مشارکت‌های فزاینده‌ی هند در افغانستان (حمایت مالی به ارزش بیش از ۵۰۰ میلیون دالر بین سال‌های ۲۰۰۲ و ۲۰۰۷، آموزش پرسونل و پروژه‌های بازسازی) همه به‌عنوان مظاهر تمایل هند برای تضعیف نفوذ پاکستان در افغانستان وانمود می‌گردد.
سوءظن دستگاه سیاسی پاکستان به هند سابقه‌ی طولانی دارد و به تجزیه‌ی پاکستان در ۱۹۷۱، زمانی که بخش شرقی آن پس از ماه‌ها شورش و جنگ با کمک هند، به کشور مستقلی به‌نام بنگله‌دیش تبدیل گردید، برمی‌گردد. پاکستانی‌ها در آن زمان هند را به حمایت مستقیم از جدایی‌طلبان بنگالی به رهبری شیخ مجیب‌الرحمان متهم کردند. مشاهد حسین، سردبیر سابق مسلمان و یک ستون‌نویس سندیکایی که به یک سیاست‌مدار تبدیل شده است، می‌گوید: «هند اساسا با کمک به مجیب‌الرحمان نقش دایگی ولادت بنگله‌دیش را انجام داده است.» پاکستان از آن زمان تا اکنون بارها به‌دنبال حمایت از جنبش‌های جدایی‌طلب هند و دامن‌زدن به شورش‌ها به‌ویژه در کشمیر بوده است.
اتفاقا من در قندهار بودم که ماجرای ربوده‌شدن هواپیمای ایرباس هندی اتفاق افتاد و به‌تاریخ ۳۱ دسامبر تصمیم گرفتم تا آن را پوشش دهم. پرواز ۸۱۴ خطوط هوایی هند در ۲۴ دسامبر ۱۹۹۹ از فرودگاه بین‌المللی تریبو وان کاتماندو به سمت فرودگاه بین‌المللی ایندرا گاندی در دهلی نو در حال پرواز بود. این هواپیمای ایرباس ۳۲۰ با حدود ۱۵۶ سرنشین اندکی پس از ورود به حریم هوایی هند در حدود ساعت ۵:۳۰ دقیقه‌ی بعدازظهر و پس از آن‌که پنج نفر از شهروندان پاکستانی کنترل آن را بدست گرفتند، ربوده شد. پس از امتناع مقامات پاکستانی و امارات متحده، این هواپیما در نهایت به فرودگاه قندهار در افغانستان فرود آمد.
یکی از مذاکره‌کنندگان ارشد هندی، اندکی پس از رهایی ۱۵۰ نفر از هموطنانش تعجب می‌کرد که این چهار نفر ستیزه‌جوی مبادله‌شده با گروگان‌ها و خود هواپیماربایان به کجا خواهند رفت و این رویداد چه تصویری از پاکستان به‌جا خواهد گذاشت. حداقل سه نفر از زندانیان آزادشده، از جمله عمر سعید شیخ (که بعدا به اتهام دست‌داشتن در قتل دانیل پرل، روزنامه‌نگار امریکایی محکوم شد)، مولانا مسعود ازهر و مشتاق زرگر در پاکستان به‌سر می‌بردند. هواپیماربایان نیز چنین کردند. احتمالا به این دلیل که این معامله حدود ده ساعت برای آنان فرصت داده بود تا افغانستان را ترک کنند، هیچکدام شان نتوانستند به‌سوی مرز ایران بروند.
این فصل از هواپیماربایی به‌شدت غرور هندی‌ها را لکه‌دار کرد. علی‌رغم موافقت با آزادی ستیزه‌جویان از زندان‌های هند، جسون سینگ، وزیر خارجه‌ی هند هنگام پاسخ‌دادن به پرسش‌های خبرنگاران در فرودگاه قندهار نتوانست خشم خود را پنهان کند. او گفت: ما هرگز تسلیم تروریست‌ها نخواهیم شد. وقتی یک خبرنگار امریکایی به او خاطرنشان کرد که «آقا شما همین اکنون با آزادکردن چهار تروریست تسلیم آنان شده‌اید!» سینگ ترجیح داد پاسخ ندهد و به پرسشگر دیگری روی آورد.
این زمان برای تمام اعضای تیم مذاکره‌کننده یک آزمون سخت بود. آنان توانستند هواپیما و مسافران آن را آزاد کنند، اما هزینه‌ی سنگینی پرداختند. در عین حال این هواپیماربایی صفحه‌ی جدیدی را در گفت‌وگوهای راهبردی امریکا-هند بر سر مبارزه با تروریسم به‌عنوان یکی از مؤلفه‌های کلیدی باز کرد. یکی از اعضای ارشد تیم هندی در قندهار با اشاره به هواپیمایی که در حال پرواز بود، به من گفت: «ما آنچه را که شما با ما کردید هضم خواهیم کرد، اما شما نخواهید توانست آنچه را که ممکن است ما با شما انجام بدهیم هضم کنید.» سخنان او به وضوح نشان می‌داد که او معتقد است دست سازمان‌های پاکستانی پشت این هواپیماربایی بوده است.
Very nice post. I definitely appreciate this site. Stick with it!